شخصیت عاذله در آیینه شعر جاهلی

از موضوعات پرکاربرد در شعر جاهلی، عاذله (زن سرزنش گر) و انواع ملامت های وی نسبت به شاعر و رفتار و کردار او است. ترس از مرگ و تمایل به باقی ماندن نام نیک و قهرمان بودن، شاعر را به افراط در انفاق مال و شجاعت و بی پروایی می کشاند، واز طرف دیگر شاعر از فقر و مرگ و نیستی احساس نگرانی می کند؛ و از این رو دو شخصیت متضاد در شعرش جلوه گر می شود: یکی خود شاعر که در قالب فردی افراطی و بی پروا تصویر می شود، و دیگری عاذله که به صورت فردی عاقل و متعادل خود نمایی می کند. بین این دو شخصیت کشمک شی صورت می گیرد که در صورت گفتگو یی خارجی نمود می یابد. این پژوهش به بررسی اسلوب و فن گفتگو در قصایدی که عاذله در آن حضور دارد ، می پردازد، و نحوه حضور شخصیت عاذله را در شعر شاعران جاهلی به روش توصیفی- تحلیلی مورد بحث و تحلیل قرار می دهد. با بررسی این شخصیت، در قصاید شاعران بزرگی همچون؛ لبید بن ربیعه، حاتم طایی، النمربن تولب، مخبل السعد ی ،عروه بن الورد، عنتر ه بن شداد، ا بوذویب الهذلی و کعب بن سعد الغنوی جایگاه زن درعصر جاهلی به عنوان شریکی عاقل وسخنگویی دانا مطرح می گردد؛ شریکی که به او حق استدلال و گفتگو داده می شود تا بتواند مرد را در مسیر داشتن اندیشه ی صحیح و متعادل،یاری نماید .

کلیدواژه ها:

شعر جاهلی ، شخصیت عاذله ، انواع عاذله ، گفتگوی شاعران با عاذله