دلالت های نمادین رنگ سبز در شعر عبدالمعطی حجازی

بی شک، رنگ از عوامل مهم خلق اثر هنری، بویژه شعر است. شاعر در آفرینش اثرخود گاه رنگ را به خاطر زیبایی های حسی به کار میگیرد تا ارزش های درونی آن را پدیدار سازد، اما گاهی هم هنرمند از این مراحل پا فراتر نهاده و مفاهیم نمادین رنگ ها را موضع تو جه خود قرار می دهد تا از این راه، مفاهیم ذهنی خود را به کمک رنگ های درخشان به صورت نماد به تصویر کشد .در این میان وسعت دید و نگاه عمیق شاعران معاصر به پدیده های هستی در کنار آگاهی آنها از اثرات مختلف رنگها سبب می شود که رنگها دراشعار آنها جلوه و نمود زیبایی پیدا کند .ظاهرا در میان رنگ های موجود اطراف شاعر، رنگ سبز بیش از دیگر رنگها تو جه شاعر نوپرداز، عبدالمعطی حجازی را به خود جلب کرده؛ چرا که رنگ غالب روستا ،محبوب و معشوق واقعی شاعر است، ضمن اینکه معانی نمادین جدیدی هم یافته است؛ در مقاله حاضر تلاش شده تا جایگاه این رنگ در تصاویر شعریاین شاعر و معانی و دلالت های نمادین و برخی جنبه های زیباشناختی آن تبیین شود. بررسی رنگ سبز در اشعار حجازی مبین این است که سبز پربسامدترین رنگ در شعر حجازی و رنگ غالب همه دفاتر شعری اوست که خود بیانگر علاقه شاعر و گرایش او به این رنگاست و یا نگاه خاص شاعر به روستا موجب گشته شهر گریزی و اشتیاق بازگشت به روستا اصل یترین عامل در جهت نمادین شدن این رنگ در اشعار او باشد.

کلیدواژه ها:

تصویرشعری ، زیبایی شناسی ، رنگ سبز ، عبدالمعطی حجازی ، روستا