ارزیابی آسیب پذیری آبخوان خویس با به کارگیری مدل دراستیک و سینتکس به منظور مدیریت کاربریاراضی

تغییر کاربری اراضی فرایندی تدریجی است. یکی از تبعات تغییر کاربری اراضی تغییر در کمیت و کیفیت آب زیرزمینی است. تغییرات کمی معمولا با بررسی سالانه بیلان آب زیرزمینی قابل پایش است، اما سنجش تغییرات کیفی فرایندی پرهزینه و زمان بر است. مدلهای دراستیک و سینتکس با استفاده از مشخصههای آبخوان شرایط پیش بینی آسیب پذیری در آبخوان را فراهم می کنند. به منظور مدیریت کاربری اراضی در آینده در دشت خویسی که در جنوب غرب ایران واقع شده است، آسیب پذیری آبخوان با استفاده از مدل دراستیک و سینتکس مورد ارزیابی قرار گرفت. اصول مدل دراستیک بر پایه پارامترهای هیدرولوژیکی و هیدروژیولوژیکی موثر بر انتقال آلودگی است. پارامترهای مدل سینتکسی نیز همان پارامترهای مدل دراستیک بوده ولی فرایند وزن و رتبه دهی پارامترها در این روش انعطاف بیشتری دارد. پس از تهیه نقشههای آسیب پذیری، درستی ارزیابیهای صورت گرفته با استفاده از نقشه هم مقدار نیترات مورد صحت سنجی قرار گرفت که میزان همبستگی نقشه هم نیترات آب زیرزمینی با مدل دراستیک و سینتکسی به ترتیب 60 و 89 درصد بود. با تحلیل حساسیت به دو روش حذف نقشه و تک پارامتری نیز میزان تاثیرگذاری هر کدام از پارامترها در آلودهسازی آبخوان مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج نشان داد که جنوب شرق منطقه دارای بیشترین خطر آسیب پذیری است.

کلیدواژه ها:

دراستیک ، سینتکسں ، خویسری ، نیترات ، کاربری اراضی