میزان شیوع و مکانیسم ایجاد آسیبهای حاد در تکواندوکاران نخبه پسر

هدف این تحقیق، بررسی میزان شیوع، نوع، مکانیسم و محل آسیبهای تکواندوکاران نخبه پسر بود. بدین منظور 87 تکواندوکار (با دامنه سنی 17 تا 21 سال)که در مسابقات قهرمانی المپیاد ایرانیان در سال 1390 شرکتکننده بود بررسی شدند. ابتدا آسیب ها از طریق مشاهده مستقیم و سپس توسط مصاحبه با افراد آسیب دیده، مربیان و کادر پزشکی مسابقه جمع آوری شد و در نهایت در فرم آسیب ثبت شد. در مجموع 79 بازی، 137 آسیب رخ داد. بعبارت دیگر، شیوع آسیب 28/6 آسیب در هر 100 دقیقه مسابقه و یا 1/71 آسیب در هر مسابقه بود. یافتههای نحقیق حاکی از آن است که بیشترین آسیبها، در اندام تحتانی ( 112 مورد با شیوع 81/7 % بود. (فرمول در متن اصلی مقاله) علاوه بر این در بافتهای عضلانی- وتری 54% بیشترین میزان آسیبها مشاهده شد (فرمول در متن اصلی مقاله) نتایج همچنین نشان داد بیشترین نوع آسیب ها به ترتیب از نوع ضربدیدگی( 104 مورد، 75/9% کوفتگی 26 مورد 18/9% و اسپرین 4 مورد 2/9% بوده است. (فرمول در متن اصلی مقاله) از طرفی علت بیشتر آسیبها به دلیل ضربدیدگی 104 مورد با شیوع 75/9% بودکه در اثر خطای تکنیکی حریف 37/3% بیاحتیاطی خود ورزشکار 29/1% برخورد بعلت اجرای همزمان تکنیکی 12/4% ایجاد شده است. در مجموع اطلاعات این پژوهش اهمیت تشدید جرایم علیه بازیکنان خاطی اصلاح قوانین و استفاده از وسایل حفاظتی و ایمنی بیشتر بخصوص برای پایین تنه را جهت کاهش آسیب ها ورزشکاران، برجسته تر کرده است

کلیدواژه ها:

آسیب حاد ، تکواندو ، مکانیسم آسیب ، ورزش های رزمی