تحلیلی بر رابطه میان عدالت محیط زیست و کاهش بحران آب در ایران با تاکید بر الگوی مدیریت جامع منابع آب

با توجه به رقابتی که بر سر کسب منابع محدود آبی و نیز مشکلاتی که ناشی از توسعه ناپایدار و بی عدالتی زیست محیطی در جهان و به ویژه در منطقه خاورمیانه وایران وجود دارد، رفتارهای فردگرایانه جایگزین تعاملات جمعی شده است، که در نتیجه آن منازعات مختلفی را بر سر منابع آبی در کشور شاهد بودهایم. بر این اساس تلاش در راستای تحقق مدیریت جامع منابع آبی هم به نظر کارشناسان و هم بر اساس مطالعات تطبیقی که در سایر کشورها انجام شده است، می تواند الگوی مناسبی در این زمینه باشد. در واقع مدیریت جامع منابع آب حصول اطمینان از توسعه و مدیریت عادلانه آب و در نظر گرفتن نیازهای مختلف آبی برای زنان و فقرا را دنبال میکند. این پژوهش با هدف بررسی تاثیر عدالت محیط زیست بر کاهش منازعات آبی با استفاده از الگوی مدیریت جامع منابع آب فرضیه خود را بر این اساس قرار داده است که با استفاده از الگوی مدیریت جامع منابع آب می توان با توزیع منصفانه تر امکانات و فرصت ها زمینه منازعات و بحران آب در کشور را کاهش داد. برای گردآوری اطلاعات در پژوهش حاضر از دو روش مطالعات اسنادی و پیمایشی استفاده میشود. در گام نخست به منظور آشنایی با پیشینه موضوع مورد پژوهش علاوه بر استفاده از منابع علمی مانند کتب علمی، مقالات پژوهشی، رساله های دانشجویی (در مقاطع کارشناسی ارشد و دکترا)، از اسناد مختلف به ویژه آمارهای منتشره توسط مرکز آمار ایران، وزارت نیرو، سازمان مدیریت منابع آب گزارش های سازمان های بین المللی، اسناد و قراردادهای ملی و بین المللی و فایل های اطلاعاتی دستگاه های اجرایی مورد استفاده قرار گرفته است. در گام دوم، با عنایت به ماهیت کار و کمبود اطلاعات و آمار در زمینه کم و کیف جامعه مورد مطالعه، تکیه گاه دیگر پژوهش حاضر بر اطلاعات و داده هایی بوده است که از روش HDUQLQJ /esson /با مطالعه دقیق تجربه سایر کشورها و یافته های مبتنی بر مشاهده، مصاحبه با کارشناسان و داده های آماری که از مراکز مرتبط گرفته شده است، میباشد.

کلیدواژه ها:

عدالت محیط زیست ، توسعه پایدار ، بحران آب ، الگوی مدیریت جامع منابع آب