آثار سرپرستی از اطفال بی سرپرست در نظام حقوقی ایران

کودکان به عنوان یک قشر از جامعه بشری، به دلیل عدم تکامل قوای جسمی و ادراکی همیشه نیازمند حمایت هستند. از جمله مسایلی که درمورد گروهی از کودکان مطرح می گردد، بحث سرپرستی از آنها است. با توجه به تاکیدات اسلام در خصوص ضرورت رسیدگی به ایتام و اطفالبی سرپرست و خصیصه نوع دوستی، فواید فردی و اجتماعی، نیاز مبرم جامعه و رفع مشکلات اطفال بی سرپرست، نهادی تحت عنوان سرپرستی اطفال بدون سرپرست ، با آثار حقوقی مشخصی احیاء گردیده است. قانونگذار ایران، قانونی را در تاریخ 88 اسفند ماه سال 1353 به نام قانون حمایت از کودکان بدون سرپرست ، به تصویب رساند. این قانون، به هیچ وجه پاسخگوی نیاز امروز جامعه ما نبود، به این دلیل لایحه جدیدی تحت عنوان حمایت از کودکان و نوجوانان بیسرپرست و بدسرپرست سال 88 به مجلس فرستاده شد و در سال 1392 به تصویب رسید. چگونگی و زمان تحقق سرپرستی طفل تحت سرپرستی، امری حقوقی است که از یک سو به ماهیت حقوقی سرپرستی و ازسوی دیگر به شرایط آن مربوط میشود؛ زیرا ماهیت حقوقی، تعیین کننده شکل، زمان تحقق و نیز ارکان سازنده این امر بوده و شرایط، بیانگرالزامات تحقق آن است. لازمه بحث درباره شرایط شکلی، سخن گفتن درباره شرایط ماهوی (ارث، نفقه، ولایت، حضانت، تسری نام خانوادگی،حرمت نکاح، وصایت و...) آثار مترتب بر مبحث سرپرستی می باشد. در این مقاله به شرایط ماهوی و آثار مترتب بر مبحث سرپرستی در نظامحقوقی ایران پرداخته می شود. نگارنده در این تحقیق از روش توصیفی تحلیلی و کتابخانه ای بهره برده است و با بررسی منابع، سعی در تبیینآثار سرپرستی از اطفال بی سرپرست در نظام حقوقی ایران دارد تا کمکی در جهت غنای حقوقی کشور و رفع مشکلات مرتبط با این موضوعکرده باشد.

کلیدواژه ها:

سرپرستی ، کودکان بی سرپرست ، فرزندخواندگی ، فرزند خوانده ، خانواده