بررسی اثربخشی الگوی بالینی خلاقیت درمانی بر خودکارآمدی کودکان خیابانی شهر تهران

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی آموزش خلاقیت بر خودکارآمدی کودکان خیابانی اجرا گردید. پژوهش حاضر به لحاظ هدف از نوعکاربردی و به لحاظ نحوه جمع آوری داده ها از نوع شبه آزمایشی است. این پژوهش یک طرح شبه آزمایشی از نوع طرح پیش آزمون وپس آزمون با گروه کنترل بود که دوره پیگیری نیز پس از دو ماه بررسی گردید. جامعه پژوهش شامل کودکان خیابانی شهر تهران بود کهبا استفاده از روش نمونه گیری تصادفی 30 کودک خیابانی که دارای کمترین نمره خودکارآمدی بودند، انتخاب گردیده و به طور تصادفیدر دو گروه کنترل و آزمایش قرار گرفتند. برای گروه آزمایش یک دوره برنامه آموزش خلاقیت در 10 جلسه، به مدت 20 ساعت اجراگردید. در این پژوهش از آزمون خلاقیت تورنس، پرسشنامه خودکارآمدی شرر و پرسشنامه تاب آوری کانر- دیویدسون استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها و اطلاعات از آزمون های تحلیل کواریانس و تحلیل اندازه های مکرر به کمک نرم افرزار spss.22 استفاده شد ونتایج نشان داد که الگوی بالینی خلاقیت درمانی موجب افزایش خودکارآمدی در کودکان خیابانی شده است و این نتایج پس از دو ماه دردوره پیگیری ثابت مانده است.

کلیدواژه ها:

کودکان خیابانی ، خلاقیت درمانی ، خودکارآمدی