پیش بینی سازگاری تحصیلی دانش آموزان بر اساس احساس تعلق به مدرسه و جهت گیری هدفی

این پژوهش با هدف پیش بینی سازگاری تحصیلی دانش آموزان براساس احساس تعلق به مدرسه و جهت گیری هدفی صورت گرفت.روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. جامعه آماری پژوهش همه دانش آموزان مقعع متوسطه دوره اول شهراردبیل درسالتحصیلی 1395-1394 بودند که به روش نمونه گیری خوشه ای تعداد 240 نفر به عنوان نمونه آماری انتخاب و با استفاده از پرسشنامه های سازگاری دانش آموز، جهت گیری هدیی و احساس تعلق به مدرسه مورد معالعه قرار گریند. تجزیه و تحلیل اطلاعات با استفاده از آزمونهمبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه صورت گرفت. یافته های پژوهش نشان داد بین جهت گیری هدفی تبحتری با سازگاری تحصیلیرابعه مثب معنی داری و بین جهت گیری عملکرد رویکرد و عملکرد اجتناب با سازگاری تحصیلی دانش آموزان رابطه منفی معنی – داری وجود دارد. همچنین بین احساس تعلق به مدرسه و مولفه های حمایت همسالان، حمایت معلم، ارتباط فرد با مدرسه،احساس رعایت احترام و عدالت در مدرسه و مشارک علمی با سازگاری تحصیلی دانش آموزان رابعه مثب معنی داری وجود دارد. نتایجتحلیل رگرسیون گام به گام نشان داد احساس تعلق به مدرسه و جهت گیری هدفی 47 درصد توانایی پیش بینی سازگاری تحصیلی دانش-آموزان را دارند. در نتیجه می توان بیان نمود احساس تعلق به مدرسه و جهت گیری هدف در پیش بینی سازگاری تحصیلی دانش آموزاننقش داشته و نیازمند برنامه های برای آموزش بیشتر این متغیرهای برای دانش آموزان می باشد.

کلیدواژه ها:

احساس تعلق به مدرسه ، جهت گیری هدفی ، سازگاری تحصیلی