پیش بینی کیفیت زندگی بر اساس الگوهای ارتباطی خانواده و میانجی گری تمایزیافتگی خود در دانشجویان دانشگاه شهید باهنر کرمان

کیفیت زندگی در سال های اخیر به واسطه نقشی که در سلامت دانشجویان دارد اهمیت به سزایی یافته است .هدفپژوهش، پیش بینی کیفیت زندگی بر اساس الگوهای ارتباطی خانواده و میانجی گری تمایزیافتگی خود دردانشجویان دانشگاه شهید باهنر کرمان بود. روش پژوهش توصیفی از نوع همبستگی بود. حجم نمونه که با روشنمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شد، 385 نفر از دانشجویان مقطع کارشناسی دانشگاه شهید باهنرکرمان بود. برای گردآوری داده ها از پرسشنامه 26 سوالی الگوهای ارتباطی خانواده فیتزپاتریک و ریچی (1994)،پرسشنامه فرم کوتاه تمایزیافتگی خود دریک (2011) و پرسشنامه 26 سوالی کیفیت زندگی سازمان بهداشتجهانی (1998)، استفاده گردید. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آمار توصیفی و استنباطی استفاده شد. در بخشآمار توصیفی از روش هایی نظیر میانگین و انحراف معیار و در بخش آمار استنباطی روش مدل یابی معادلاتساختاری به کار گرفته شد. نتایج نشان داد: مدل علی الگوهای ارتباطی خانواده، تمایز یافتگی خود و کیفیت زندگیبرازش قابل قبولی دارد. به این معنی که تمایزیافتگی خود در رابطه با الگوهای ارتباطی خانواده در پیش بینی کیفیتزندگی، نقش واسطه ای ایفا می کند. الگوی ارتباطی همنوایی اثرات غیر مستقیم معنادار و مثبتی بر کیفیت زندگیاز طریق دو مولفه جایگاه من و هم آمیختگی دارد. تمایز یافتگی خود بین الگوی ارتباطی گفت و شنود و کیفیتزندگی نقش واسطه ای ندارد. برطبق نتایج، انجام ارزیابی های روانشناختی دانشجویان و ارایه خدمات روانشناختیبرای ارتقای سطح کیفیت زندگی آنها توصیه می شود.

کلیدواژه ها:

کیفیت زندگی ، الگوهای ارتباطی خانواده ، تمایزیافتگی خود