نگاهی سبک شناسی به نحو با مقایسه غزلیات سعدی و شهریار

سبک شناسی یکی از مباحثی است که نه تنها در زبان و ادبیات فارسی میتوان به آن پرداخت، بلکه از سوی دیگر در علومی چون زبانشناسی هم کاربرد دارد.آنچه که موجب میشود خواننده، یک اثر را درک کند در حقیقت انسجام موجود در متناست که سبب پیوستگی بین عناصر موجود در متن میشود و این انسجام خود نوعی سبک به حساب میآید. با توجه به اینکه بنظر میرسد شاعران و نویسندگان دورههای تاریخی مختلف دارای سبک ویژه و متفاوت با دورههای قبل و بعد خودهستند، بنابراین هدف این پژوهش بررسی و مقایسه سبک در بیست غزل منتخب از غزلیات سعدی و شهریار براساس روش پیشنهادی رایت و هوپ 1991 میباشد. مقاله حاضر به تفاوتهای سبکی این غزلها در حوزه نحو میپردازد و ضمن تشخیص و معرفی تفاوتهای سبکی به روش تحلیلی- توصیفی میان این اشعار به این نتیجه میرسد که شهریار در اشعار خودتمایل بیشتری به استفاده از گروههای اسمی و گروههای فعلی و ساختهای متنوع نحوی از خود نشان میدهد. در مقابل، سعدی بیشتر گرایش دارد که معنا و مفهوم خود را در قالب جملات مرکب و با استفاده از ضمایر دوم و سوم شخص مفرد به خواننده اثر خود ارایه دهد.

کلیدواژه ها:

گروه فعلی ، گروه اسمی ، روابط نحوی ، غزل فارسی ، سعدی ، شهریار