سنجش سطوح توسعه یافتگی مناطق روستایی شهرستان های استان کهگیلویه و بویراحمد با استفاده از مدل تاکسونومی عددی

نابرابری های فضایی و ناحیه ای، تاثیرات جبران ناپذیری بر جدایی گزینی مناطق خواهد داشت. توزیع مطلوب جمعیت و توزیع بهینه توسعه در ابعاد اقتصادی و اجتماعی هدف نهایی از تحلیل سیستم های ناحیه ای است. در واقع نیل به پیشرفت و توسعه فراگیر در آینده مستلزم شناخت موقعیت مناطق و نواحی مختلف است. هدف از پژوهش حاضر بررسی و سطح بندی مناطق روستایی شهرستان های استان کهگیلویه و بویراحمد از نظر توسعه یافتگی وسنجش میزان نابرابری میان آنهااست. در این راستا از مدل تاکسونومی عددی که یکی از روش های خانواده تصمیم گیری چندشاخصه می باشد استفاده شده است.نتایج پژوهش نشان داد که شهرسنان های سی سخت و یاسوج با اندک اختلافی رتبه های اول و دوم به لحاظ توسعه یافتگی را دارا می باشند و شهرستان باشت پایینترین سطح توسعه را در میان این شهرستان ها به خود اختصاص داده است. این امر نشان دهنده آن است که این استان به تبعیت از روند کلی حاکم بر کشور تابع الگوی مرکز-پیرامونی است و نابرابری در میزان دست یابی به توسعه میان نواحی آن مشهود است.

کلیدواژه ها:

سطح توسعه یافتگی ، مناطق روستایی ، تاکسونومی عددی ، کهگیلویه وبویراحمد