معماری صفویه و استفاده مجدد از آن در شرق مازندران(نمونه موردی کاخ شاپور بابل و باغ شاه بهشهر)

یکی از درخشان ترین دوره های هنری ایران پس از اسلام دوره صفویه است. از عمارت دوران صنعتی در مقایسه با بناهای دوران های دیگر ایران، تعداد بیشتری باقی مانده است. بااین وجود معماری این دوران ناشناخته مانده است. عمارت زیبای بران تبرید پیوسته تحسین بی چون و چرا در پی داشته است ویژگی های مهم در شیوه معماری این دوره، علاوه بر استحکام و زیبایی صورت، درخشش بیان است. در آثار این دو تابش رنگ و نور و جذابیت سطوح و شکوه چشم گیر آن ها، احساس زیبایی خیره کننده ای در بیننده ایجاد می کند و طنین رنگ ها و سطوح مکرر کاشی های دوره درخشان به منظره ای شفاف، مجرد و روحانی تبدیل می شود. بستر بیماری این دوره آن است که مفهومی منسجم از ارزش های فضایی دارد. این مفهوم تماشایی ترین وجهه خود را در مواضع کلی به نمایش می گذارد که در آن هر بنایی بناهای مجاور را تکمیل می کنند. در این میان معماری بومی مازندران سرشار از ویژگی هایی است که برای زندگی امروز دسته های فراوانی به همراه دارد. با مطالعه این مختصر و ویژگی های معماری بومی این منطقه در می یابیم که معماری گذشته این مرز و بوم از اندیشه و همچنین اقلیمی که در آن بنا می شدند نشیت می گرفت است که از آثار هنر و معماری صفویه در استان مازندران به دو قسم باشکوه و ماندگار اشاره می کنیم که هم اکنون نیز مورد استفاده قرار می گیرد. اول کاخ شاپور بابل می باشد که در جنوب بار فروش ده و دومین اثر ماندگار عمارت باغ شاه بهشهر می باشد که هر دو هم اکنون مورد استفاده مجدد قرار گرفته اند اما با کاربری متصاعد. در طی مقاله ای است که در طراحی معماری دوره صفویه که در نوع خود بی نظیر و تکرار نشدنی است باید با حفظ مکان و معماری خاص خود مورد استفاده قرار گیرد و نگهداری شده و و هماهنگی میان معماری گذشته و حال تاکید می کند و حداقل تخریب و حداکثر به کارگیری را جویا است. نتایج به دست آمده به ایجاد رابطه میان معماری گذشته به حال و به شناخت و به کارگیری هر چه بیشتر اصول و مفاهیم معماری صفویه در قالب نو می انجامد.

کلیدواژه ها:

دوره صفویه ، معماری ، فرم ، معماری بومی