ارزیابی تناسب فضای سبز شهری با نیازهای شهروندان ( مورد مطالعه: پارک ساحلی اهواز )

وجود کاربری فضای سبز در محیط های شهری به عنوان یکی از شاخص های توسعه پایدار مطرح می باشد. شاید مهمترین اثر فضای سبز در شهرها،کارکردهای زیست محیطی آن ها باشد؛ لکن برای آن که فضای سبز شهری بازدهی محیطی مستمری داشته باشد، نباید از اهمیت آن به عنوان محیطی برای گذران اوقات فراغت و تماس مستقیم شهروندان با محیط طبیعی غافل شد. از این رو علاوه بر اهمیت میزان کمیت و پراکنش کاربری های سبز در سطح شهر، توجه به کیفیت آنها و میزان رضایتمندی شهروندان از این فضاها بسیار حایز اهمیت است. پژوهش حاضر به بررسی میزان تناسب فضای سبز شهری با نیازهای شهروندان در اهواز پرداخته است. به همین منظور، پارک ساحلی اهواز – از محدوده پارک دولت تا پل کیانپارس- به عنوان نمونه مورد مطالعه انتخاب شده و با بهره گیری از روش پیمایشی تعداد صد پرسشنامه بین افراد حاضر در پارک توزیع شد و در نهایت از طریق آزمون فرضیه های تحقیق و تحلیل آنها با استفاده از نرم افزار Spss، میزان تناسب فضای سبز مذکور با نیازهای شهروندان در گروه های مختلف سنی و جنسی، مورد بررسی قرار گرفت. نتایج تحقیق حاکی از آن است که رابطه معنی داری بین جنس، سن، وضعیت تاهل، تنهایی یا با خانواده به پارک رفتن، و انتخاب بهترین فضای پارک برای گذران اوقات فراغت، وجود ندارد و به عبارتی، نوعی در هم تنیدگی فضایی و عدم تناسب امکانات پارک با نیازهای افراد در گروه های مختلف سنی و جنسی، مشاهده می شود و این مساله بالتبع از میزان رضایتمندی شهروندان در استفاده از فضای سبز مذکور کاسته است.

کلیدواژه ها:

پارک ساحلی اهواز ، شهروندان ، فضای سبز شهری