اثر تمرین استقامتی و مصرف بولدنون با دوز 5 میلی گرم بر بیان ژن 5 آلفاردوکتاز بافت کبد موش های صحرایی نر

هدف پژوهش حاضر بررسی اثر تمرین استقامتی و مصرف بولدنون با دز 5 میلی گرم بر بیان ژن 5- آلفاردوکتاز بافت کبد موش های صحرایی نر بود. این پژوهش یک مطالعه تجربی آزمایشگاهی است که در آن تعداد 35 سر موش نر ویستار به طور تصادفی در 5 گروه تقسیم شدند: گروه اول: گروه ( کنترل ) بدون تمرین + تزریق دارو نما (n=7)، گروه دوم : گروه (شم) بدون تمرین + تزریق رون زیتون ( n=5 )، گروه سوم: بدون تمرین + تزریق بولدنون به میزان 5 میلی گرم به ازای هر کیلو گرم وزن (n=7)، گروه چهارم: تمرین استقامتی + تزریق دارونما (n=7)، گروه پنجم: تمرین استقامتی + تزریق بولدنون به میزان 5 میلی گرم به ازای هر کیلوگرم وزن (n=7). پس از تهیه cDNA بعنوان نمونه الگو به روش Real Time PCR با دستگاه ABI 7500 ، میزان بیان 5- آلفا ردوکتاز را در نمونه ها طبق دستورالعمل دستگاه سنجش نمودیم. تجزیه و تحلیل یافته های پژوهش نشان داد که بیان ژن 5- آلفاردوکتاز بافت کبد در گروه دوز 5 نسبت به گروه شم (p=0/003) و نسبت به گروه استقامتی (p=0/011) معنی دار بود. در گروه استقامتی + دوز 5 نیز نسبت به گروه کنترل (p=0/004)، شم (p=0/000) و استقامتی (p=0/000) معنی دار بود. در توجیه نتایج به دست آمده باید گفت که استرویید آنابولیک بولدنون با آنکه از اثرات آنابولیکی خوبی برخوردار است اما برخی از آسیب های شایعه استروییدهای آنابولیک را به صورت فعالسازی مسیر آپوپتوز بافت کبد ایجاد می کند. به علت این تغییرات در بافت کبد، برخی تغییرات اندک در عملکرد کبد اتفاق می افتد که منجر به تغییرات در بیان ژن 5- آلفاردوکتاز می گردد. هم چنین از این نتایج می توان پی برد که احتمالا بین دوزه مصرفی و مقدار آسیب ها ی ایجاد شده در بافت کبد ارتباط مسقیم وجود دارد و به احتمال زیاد با افزایش دوز مصرفی شدت آسیب ها نیزافزایش می یابد. با وجود این، انجام پژوهش های بیشتر برای حمایت از این یافته ها ضروری است.

کلیدواژه ها:

تمرین استقامتی ، بولدنون ، ژن 5- آلفاردوکتاز ، بافت کبد ، موش های صحرایی نر