نقش ادبیات در تاریخ نگاری و پژوهش تاریخی

چه بسیار ادیبان و شاعران که وقایع شیرین و تلخ و حوادث گذشته را با نوعی تجزیه و تحلیل در قالب زبان شعر و داستان ثبت و ضبط کرده اند و به خاطر هنری که در ثبت وقایع بکار برده اند اثر خود را جاودانه کرده اند.بررسی آثار ادبیاتجهان به خوبی گویای این مطلب است که علاوه بر ثبت وقایع گذشته توصیه ها و اعتراضات به حاکمان وقت در قالب شعر و داستان و طنز بیان گردیده بگونه ای که می توان بعنوان معیار و محکی برای مکتوبات تاریخی که در همان زمانتوسط مورخان حرفه ای باقیمانده است از آن استفاده کرد.لذا می توان ادبیات را زبان دوم تاریخ نامید که با بلاغت وشیوایی هنری خود جذابیت خاصی به این نوع از سبک تاریخ نگاری می دهد.البته از آنجاییکه ادبیات به خاطر خصلت ذاتی خودش آمیخته با احساس و تخیل است گاهی تخیلات شاعر با واقعیت در هم می آمیزد و خطاهایی نیز بدنبال خودمی آورد .با این وجود نقش این عنصر هنری آنقدر پر رنگ است که تخیلات نیز بیانگر چیزی است که باید در زمان شاعر باشد ولی به علت های گوناگون سیاسی ،اجتماعی ،فرهنگی و.... وجود ندارد و شاعر یا داستان نویس آنرا بصورت امری تخیلی آرزو می کند.

کلیدواژه ها:

ادبیات ، تاریخ ، مورخ ، متون ادبی ، تاریخ نگاری ، پژوهش تاریخی