بررسی انسان در اشعار احمد شاملو

انسان در شعر معاصر از جایگاه و اهمیت ویژهای برخوردار است بهطوریکه یکی از محورهای اصلی نوگرایی و تجدد شعر امروز، انسانمحوری یا انسانگرایی است که با ماهیت شعر امروز در پیوسته و جز جداییناپذیرآن گشته است. مناسبات جدید روابط انسانی، شاعران معاصر را بر آن داشته تا در هنر شاعرانه خویش به ابعاد دیگری از ماهیت وجود انسان توجه کنند. انگیزههای شاعران امروز در پرداختن به انسان، خصلتی متفاوت با گذشته دارد. در شعر ادوار گذشته، انسان با توجه به محدودیتهای دنیوی، نحوهی زندگی، نیازها و عاطفی که ویژه آن روزگاران بوده است محوریت یافته و نشان دادهشده است اما در روزگاران جدید، نوع زندگی انسان امروز، طرز تلقی از هستی، عواطف و اندیشههایش تغییراتی ژرف داشته و شرایطی تازه یافته است؛ به همین نسبت شاعران معاصر نیزتصویرگر روابط و مناسباتی هستند که بر زندگی و دنیای انسان امروز حاکمیت دارند. بیشک احمد شاملو یکی از شاعرانی است که شعر خود را تا جای ممکن، مجالی برای حضور انسان و نمایش رنج و دغدغههای انسانی قرار داده است. بهطوریکه انسان و مفاهیم انسانی جلوهای پررنگتر از دیگران یافته است. انسانهایی که بیشتر اوقات از جنس خود شاعرند؛ چراکه او شاعری انسانمحور است که تعهد انسان در جامعه را در والاترین شکل خود به تصویر میکشد بهطوریکه گاه نگاه او به انسان، نگاهی اساطیری و حماسهای است.

کلیدواژه ها:

شعر معاصر ، انسان ، احمد شاملو