بررسی مقابلهای نقش گفتمانی ادات پیوندی و و ف در قرآن کریم

مطالعه حاضر به بررسی نقش روابط گفتمانی ادات پیوندی در متن قران کریم میپردازد. ادات پیوند نه تنها ارتباطدهنده بخشهای مختلف متن، که ابزار اصلی تحقق کنش ارتباطی متن بوده و به مخاطب در درکمتنگفتمان کمک میکنند. این مطالعه،که با روش توصیفی- تحلیلی و در چارچوب زبانشناسی متن انجام شده است، نقش ادات پیوندی بهکار رفته در سطح برخی از آیات قرآن کریم )سوره یس( را در جایگاه آغازی، میانی وپایانی مورد مطالعه قرار می دهد. نتایج پژوهش حاضر نشان میدهد حرف ربط و در متن سوره مورد نظر به نسبت یکسان در جایگاه آغازی و میانی به کار رفته و بیشتر در روابط پیوندی، تمثیلی و تقابلی شرکت می کند، در حالیکه حرف ف غالبا در جایگاه میانی و در روابط توالی زمانی، شرطی و علی به کار گرفته شده است

کلیدواژه ها:

زبانشناسی متن ، قرآن ، روابط گفتمانی ، ادات پیوند