سیمای پیر در اشعار عرفانی براساس حدیقه سنایی، مثنوی مولوی و غزلیات حافظ

معرفی پیر به عنوان عامل اصلی در قطع مراحل سلوک یکی از مفاهیم عمدهای است که عرفا به تبیین و تشریح آن پرداختهاند و هر جا که مجالی یافتهاند گوشهای از ویژگیهای آنان را بیان کردهاند. سنایی، مولوی و حافظ از جمله عارفانیهستند که به کمک ابزار شعر به بیان مفاهیم بلند اخلاقی و عرفانی پرداختهاند. سنایی در حدیقه الحقیقه در خلال حکایات و خطابههای فراوان به نمایش خصلتهای ممتاز پیران واصل پرداخته است. همچنین او از حادثه برخورد با رب شخصی خودکه آن را عقل کل میخواند سخن میگوید. جوهر اصلی مثنوی مولوی نیز معرفی انسان کامل است. تجربهی وحدت بامن حقیقی در مثنوی مولوی بسیار برجستهتر و مشهودتر مشاهده میشود. پیر حافظ با آنکه دارای همان مقام والای معنوی است ولی دارای ویژگیهای متفاوت و گاه متناقض است. هدف از این پژوهش، بررسی جایگاه پیر در عالم عرفان از نقطهنظر این سه شاعر و تصویری که از شخصیت پیر ارایه کردهاند میباشد. همچنین گوشهای از ویژگیها و صفات برجسته و وظایف پیران در قبال سالکان که از تحلیل سه اثر مورد نظر به دست آمده ارایه میگردد

کلیدواژه ها:

عرفان اسلامی ، پیر ، انسان کامل ، من حقیقی