جداسازی یونهای فلزی از آب توسط غشاهای نانوساختاری پلی سولفون تهیه شده به روش گرافت نوری در حضور اسید اکریلیک

غشاهای پلیسولفون اولترافیلتراسیون که از طریق فرایند وارونگی فاز تهیه شدند، با تابش اشعه UV در حضور مونومر اسید اکریلیک (AA) ، بهینه شده و به فرم نانوساختاری تبدیل می شوند. در محلول پلیمری اولیه % 17 پلیسولفون، %75 حلال ( n - متیل پیرولیدون) و % 8 پلی اتیلنگلایکول (PEG) ، با اوزان مولکولی 200 ، 400 و 600 به عنوان افزودنی استفاده شد. همه غشاها دارای ساختار غیرمتقارن میباشند که این مساله از مشاهدات SEM روشن شد. با افزایش وزن مولکولی PEG در محلول پلیمری، نفوذپذیری غشاها (PWF) افزایش می یابد. در عملیات گرافت با افزایش غلظت AA و زمان تابش ، PWF کاهش مییابد و میزان جداسازی نمکهایی چون سدیم کلرید و سدیم سولفات و اتیلندی آمینتترا استیک اسید (EDTA ) و ماکرومولکولهایی نظیر PEG بهبود می یابد. آستانه شکست غشاها به میزان 10000 دالتون اندازهگیری شد که دلالت بر اندازه روزنه هایی در محدوده 4/6 نانومتر دارد. اسپکتروسکوپی FTIR ، گرافت AA روی پلی سولفون را ثابت می کند.

کلیدواژه ها:

غشا نانوساختار ، گرافتUV ، پلیسولفون ، اسید اکریلیک ، پلی اتیلن گلایکول ، جداسازی یونها