بررسی خرابی تدریجی در سازه های فضاکار

سازه های فضاکار یکی از پرکاربردترین سازه های مورد استفاده در صنعت ساخت و ساز بوده و با توجه به سختی بالا، سبکی و انعطاف پذیری آنها، سازه ای مناسب برای پوشش دهانه های بزرگ به شمار می آید . مدتها تصور می شد که این سازه ها به دلیل سبکی و سختی زیاد در برابر زلزله و بارهای ضربه ای آسیب پذیر نخواهند بود ؛ اما علی رغم داشتن درجه نامعینی بالا، این سازه ها آسیب پذیر بوده و دارای رفتار ترد می باشند.در این سازه ها تسلیم قسمتی از سازه یا حتی یک عضو ممکن است به خرابی کل سازه منجر شود و به اصطلاح باعث بروز خرابی پیشرونده در سازه گردد ، لیکن در سازه های فضاکار سعی بر آن است که با تشخیص مسیر خرابی ،طراحی سازه طوری انجام گیرد که خرابی آن به بخش های دیگر منتقل نشده و بطور موضعی باقی بماند. در این تحقیق با مدلسازی تعدادی از سازهای فضاکار تخت دولایه ، تاثیر تغییر پارامترهایی نظیر طول دهانه ، ابعاد چشمه های سازه فضاکار و نوع تیب بندی مقاطع بر رفتار خرابی پیشرونده سازه ، مورد بررسی قرار گرفته شده است . با بررسی نتایج مشاهده می شود که ، در این شبکه ها اعضای لایه ی میانی در گوشه ها جزء اعضای بحرانی بوده و مقطع این اعضا باید دست بالا در نظر گرفته شوند.