طراحی معماری منزلگاه عرفان با رویکرد نقش سکوت در ساختار محیط

سکوت سرچشمه تمام مظاهر هنری است. هیچ کار هنری وجود ندارد که در ساختن استادانه آن لذت و جودنداشته،لذت در آن سکوت یعنی احساس مشترک ابدی نهفته در بطن هنر.بنابراین می توان گفت سکوت بینآنچه وجود دارد و آنچه هنوز بوجود نیامده یک نوع اتحاد و یکپارچگی ایجاد می کند. مهمترین دلیل برای رفتن به فضای پر از امنیت و صلح که در درون ماست تسلیم محض در برابر خداوند است.سکوت نیرومنددرون که با مراقبه می توانیم به آن برسیم. برای دست یابی به جذبه های روحانی باید من آرمانی درون خود را باور داشته و منیت خود را مهار کنیم،درباره سکوت،نباید سکوت کرد زیرا سکوت معنی دار است. سکوت باحرف نزدن فرق دارد. سخن غیر از ارتباط است.پایان علم و معرفت سکوت است در نتیجه اهمیت و ضرورت انجام تحقیق ایجاد فضایی برای ایجاد گپی در بستر آرامش در جهت تفکری نو است. جایی مناسب برای سپری شدن اوقات افراد جامعه همراه با تقویت ذهنیت است.از آنجا که آفرینش محیط های انسانی در یک فعل و انفعال مابین عقل، احساس و شهود صورت می گیرد، طراحی معماری باید به عنوان تربیت و راهنمایی به سمت ظهور توانایی هایی برای تجسم خلق و اجرای ایده های کالبدی در نظر گرفته شود بنابراین رابطهتنگاتنگی بین طراحی و محیط برقرار است که باعث می شود هر دو از اهمیت ویژه ای برخوردار شوند:توجه به معیارهای زیبایی شناسی،احیای اندیشه محوری در راستای دستیابی به صلح و آرامش فردی و جمعی؛

کلیدواژه ها:

معماری ، عرفان ، سکوت ، ساختار محیط