بینامتنی قرآن و نهج البلاغه با لامیه ابن وردی

از موضوعات مهم نقد ادبی معاصر که می توان به آن اشاره کرد، تناص و یا بینامتنی می باشد کهدر آن لفظ و یا معنا و یا هر دو از یک اثر به اثری دیگر انتقال می یابد. از مهم ترین آثاری کهمفاهیم آنان به اشعار شاعران جهان اسلام منتقل شده است قرآن و نهج البلاغه است زیرا هر دوهمچون دریای خروشانی هستند که مضامین و مفاهیم والا و برتر را به بشر عرضه می دارند. اکثرشاعران از این دو منبع گران قدر در اشعار خود بهره جسته و برخی معانی ناب آن ها را به رشته نظمدر آورده اند که یکی از آنان ابن وردی شاعر دوره انحطاط می باشد. در عصر او به علت شرایطجامعه، برخی از شاعران به دین و مسائل مربوط به آن روی آورده بودند. این شاعر در لامیه مشهورخود که آن را در هفتاد و هفت بیت به عنوان نصیحت نامه ای به فرزند خود سروده است، از بیش ترسخنان قرآن و نهج البلاغه استفاده کرده و برای غنای سخن خود از آن ها مدد جسته است. او دربرخی ابیات این لامیه، عین متن قرآن و یا نهج البلاغه را آورده و در برخی دیگر معنی و مفهومآن ها را در میان کلام خود گنجانده است. از موضوعاتی که ابن وردی از قرآن و نهج البلاغهاستفاده کرده است، میتوان به گرایش به حق، طلب علم و دانش، عدم دل بستن به دنیا، میانه رویدر کارها، دوری از سخن چینی و غیبت، مدارا با همسایه و کوتاه کردن آروزها اشاره کرد.

کلیدواژه ها:

بینامتنی ، ابن وردی ، قرآن ، نهج البلاغه ، نقد ادبی معاصر