بررسی جایگاه توسعه مبتنی بر حملونقل همگانی در قوانینو اسناد بالادستی کشور

طی سالیان گذشته، رشد روزافزون جمعیت شهرها منجر به توسعه سریع و صنعتی شهرهای بزرگ دنیا و گسترده شدن بی رویه آنها در سطح گردیده است. با توجه به عدم پیروی این رشد و توسعه از یک الگوی مناسب و کارآمد توسعه شهری، مشکلات و پیچیدگیهای زندگی در این شهرها افزایش یافته است. به منظور کاهش پیامدهای ناشی از این مشکلات و پیشگیری از رشد معضلات شهری، مفاهیمی چون توسعه پایدار، توسعه حملونقل انسانمحور و توسعه شهری مبتنی بر حملونقل همگانی در ادبیات بین المللی شکل گرفته و توسعه یافته است. این مقاله با هدف بررسی جایگاه توسعه مبتنی بر حملونقل همگانی در میان قوانین، آییننامه ها و اسناد بالادستی، به تحلیل وضع موجود و تشخیص نارساییهای آن در فرآیند توسعه شهری و حومهای در ایران پرداخته است. با بررسی مجموعه قوانین، اسناد، مصوبات، برنامه ها، ابلاغیه ها و آییننامه ها در سطوح کلان ملی و مقیاس بلندمدت؛ و همچنین در سطوح وزارتخانهها و سازمانها و مقیاسهای میانمدت و کوتاه مدت، بر اساس ارزشهای فرادست کلان و تفصیلی، بخشهای مرتبط با توسعه مبتنی بر حملونقل همگانی استخراج شدهاند. در نهایت با تحلیل این اسناد و قوانین، کمبودهای موجود شناسایی شده اند. نتایج بهصورت « توسعه مبتنی بر حملونقل همگانی » یافته های پژوهش حاکی از آن است که ارزشهای حاکم بر مفهوممحتوایی در بسیاری از اسناد بالادستی آمده است.

کلیدواژه ها:

توسعه مبتنی بر حملونقل همگانی ، اسناد و قوانین ، مقایسه تطبیقی