معماری مسجد ولیعصر تهران با رویکرد پدیدار شناسی

اگرچه پدیدارشناسی اساسا بحثی فلسفی است که در پی شرح آشکارگی و هویدایی بی واسطه پدیدارها بر آگاهی ما است و از سوی فیلسوفان بزرگی چون هوسرل، هایدگر، مرلوپونتی و باشلار شرح و بسط یافته است، اما دامنه نفوذ و تأثیر آن هرگز بر فلسفه محدود نگردیده است، .در این میان معماری نیز جایگاه ویژه ای دارد. حال این سوال مطرح میشود که چرا تنها تعداد بسیار کمی از ساختمان های مدرن، سبب بروز احساسات ما می شوند ، در حالی که تقریباهر خانه ناشناسی در شهری قدیمی یا بی تکلف ترین خانه دورافتاده در مزرعه ای به ما احساس صمیمیت و خشنودی اعطا می کند؟ چرا قایق - خانه ای رها شده بر روی آب، قوه ی تخیل ما را برمی انگیزند اما خانه های ما، سرکوبگر و خاموش کننده ی خیال پردازی هایمان به نظر می رسند؟ ساختمان های زمانه ی ما ممکن است به خاطر بی پروایی و نوآوری شان، سبب تحریک حس کنجکاوی ما شوند، اما به ندرت به ما حسی ازمعنای جهان یا معنای وجودمان اعطا می کنند. به بیان دیگر پدیدارشناسی راهکاری است که به معمار یاری میرساند تا بتواند اثر خود را هر چه بیشتر در حیطه ی ادراک مخاطب ها بگذارد.. به عقیده یوهانی پالاسما طراحی معماری برای ساختمانها بر اساس تصورها و احساس های افرادی که در آن کار و زندگی خواهند کرد، شکل می گیرد و پدیدار شناسی این احساس های بنیادین را تحلیل خواهد نمود. از همین رو پدیدار شناسی به مثابه آشتی میان بدن انسان و معماری می باشد.. جامعه آماری و نمونه موردی در این مقاله مسجد ولیعصر تهران است که از دو روش تحقیق مفهومی - تجربی برای بررسی فلسفه پدیدارشناسی و ارزیابی - انتقادی برای نمونه موردی استفاده شده است.روش استدلال نیز قیاسی و استقرایی می باشد. سوال اصلی در این مقاله این است که تا چه حد رویکرد پدیدارشناسی در معماری مسجد ولیعصر تهران تاثیر گذاشته است؟ نتیجه حاصل شده از این مطالعه به ارائه و بررسی چگونگی تحقق مبانی نظری پدیدارشناسی در معماری مسجد ولیعصر منجر خواهد شد و به نظر می رسد که آیتم های مطرح شده در تئوری محمدرضا شیرازی پیرامون پدیدار شناسی، در معماری مسجد ولیعصر رعایت شده و این مسجد یک نمونه مناسب از تحقق فلسفه ی پدیدار شناسی در عمل می باشد.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، مسجد ، معماری