بررسی نماد و نشانه در معماری ایرانی

یکی از پایههای تقویت هنر یک سرزمین ایجاد عشق و علاقه به هنرهای مختلف ملی در میان مردم آن جامعه می باشد، بنابراین استفاده از نماد ها و نشانه هایی که از گذشتگان به جا مانده برای پیوند بیشتر فرهنگ و هنر از یاد رفته با زندگی امروزی مردم، و کاربرد آن در حیطه زندگی آنها به فضای شهر جوهری ایرانی میبخشد. در این پژوهش سعی شده راه تازهای در برقراری ارتباط با فرهنگ و هنر گذشته ایران نمایانده شود که از آن طریق میتوان عناصر مفید و زیبای هنر گذشته را احیا کرده و در زندگی امروزی به کار برد که یکی از نتایج آن، انتقال اصول فرهنگی ایران به آیندگان و هویت بخشی به زندگی شهری امروز ما است. نماد، برآمده از فرهنگ می باشد و ابزاری است برای عینیت بخشیدن به یک محتوای ذهنی، معماری یکی از سیستم های انتقال معنی است. نشانه، عنصر طبیعی و یا مصنوعی می باشد که تاکید آن بر شکل، عملکرد و خوانایی است و باعث شکل گیری یک تصویر ذهنی واضح از محیط می شود. در این مقاله ابتدا به بیان مفاهیم نماد و نشانه پرداخته و سپس این دو مقوله در معماری ایران مورد واکاوی قرار می گیرد سپس درراستای چگونگی تجلی نشانه شناسی درمعماری ایرانی اسلامی عناصرواجزای باغ ایرانی و تاثیری که درانتقال معانی و مفهومشان دارند مورد بررسی قرارگیرد