بررسی اثر سیتوکینین های متفاوت روی کمیت و کیفیت باززایی کنجد در شرایط درون شیشه

کنجد یکی از قدیمی ترین و مهمترین دانه های روغنی است که بشر از آن استفاده کرده است. عواملی چون کشت این گیاه در خاک های فقیر و حساسیت آن در برابر برخی بیمارگر های گیاهی نظیر قارچ بیماری زای فوزاریوم از عوامل محدود کننده کشت آن محسوب می شوند که لزوم اجرای تلفیقی از برنامه اهی اصلاحی مدرن و روش های سنتی را برای آن ضروری می نمایند. کشت سلول، بافت و اندام های گیاهی سرلوحه بسیاری از برنامه های بیوتکنولوژی و اصلاحی مدرن می باشند. لذا در این بررسی سعی شده است با کشت ریزنمونه های مختلف کنجد نظیر محور های زیرلپه ای و رئوس رویشی در محیط های کشت پایه MS همراه با اکسین ها و سیتوکینین های متفاوت به ارائه روشی ساده و قابل تکرار برای تکثیر این گیاه در شرایط In Vitro پرداخته شود. نتایج حاصل از بررسی ها نشان داد که سیتوکینین BA برای ایجاد شاخه های انبوه این گیاه نسبت به سایر سیتوکینین ها از لحاظ ایجاد شاخه های نورسته با رشد طولی و عرضی مناسب، مناسب تر می باشد. شاخه های نورسته در محیط کشت پایه MS با 1/5 میلی گرم در لیتر NAA و 0/03 میلی گرم در لیتر BA ریشه زایی کرده گیاهچه های نو پدید ایجاد نمودند.

کلیدواژه ها:

سیتوکینین ، کشت بافت و کنجد