نوروسایکولوژی بیماری پارکینسون

بیماری پارکینسون که اولین بار توسط جمیز پارکینسون توصیف شد، نوعی بیماری تحلیل برنده نورونی است که به دلیل تخریب نورون های دوپامینرژیک موجود در ماده سیاه ایجاد می شود. در چنین حالتی محتوای دوپامین در مغز میانی کم شده و به دنبال آن علائمی ظاهر می گردد که تحت عنان بیماری پارکینسون شناخته می شود. این علائم در دو دسته فیزیکی و روانشناختی ظاهر شده که از جمله علائم ظاهری می توان به عدم حرکت، کندی حرکت، سفتی عضلات، لرزش در حالت استراحت و کاهش رفلکس های وضعیتی اشاره کرد. همچنین از علائم روانشناختی این بیماری می توان به درجات مختلفی از توهمات بصری و شناختی مانند افسردگی، اختلالت خواب، اضطراب، بی تفاوتی، اختلالات حسی، هذیان و تهیج اشاره کرد. در این مقاله بیماری پارکینسون در ابعاد فیزیولوژیکی و روانشناختی مورد بررسی قرار خواهد گرفت.

کلیدواژه ها:

بیماری پارکینسون ، دوپامینرژیک ، نوروسایکولوژی ، افسردگی ، لرزش