ساختار سیمای سرزمین سکونتگاه های سنتی زاگرس توسعه پایدار در شهرهای منطقه زاگرس

توسعه فراگیر شهرنشینی و گسترش وسیع کالبدی شهرها در سده گذشته به ویژه دهه های پایانی آن حاکی از اتلاف عظیم منابع حیاتی ، ترخیب طبیعت ، آلودگی آب و خاک و هوا و اطراف در انرژی و مواد مصرفی و تولید مواد زائد و زباله است . این پدیده ها مبین ناپایداری توسعه جوامع به روال متدوال پس از انقلاب صنعتی و تهدید بشریت و نابودی منابع حیاتی زمین می باشند . مفهوم شهر پایدار (Urban Sustainability) به عنوان مفهوم جدیدی در معرفت بشری در آخرین دهه های قرن بیستم در جهان مطرح شد . نگرش "توسعه پایدار" احساس خطر از نتایج رشد اجتماعی و اقتصادی در شهرها از دیدگاه اکولوژی است ، که از اوائل دهه 70 میلادی بر ضد توسعه کلانشهر ها به میان کشیده شده است . این جریان با شعار و همچنین بسط مفهوم «توسعه پایدار» الگوهای تولید ، توزیع و مصرف ناسازگار با طبیعت را منشاء فرایند توسعه ناپایدار بر می شمارد و توسعه ای را مناسب می داند که در حد ظرفیت پذیری (Carrying Capacity) نظام های پشتیبان حیات (طبیعت) باشد .