رابطه بین سبک رهبری و استراتژی سازمانی با اثربخشی سازمانی با استفاده از نقش میانجی مدیریت دانش ( مورد مطالعه: مناطق 13 گانه شهرداری مشهد )

اثربخشی سازمانی از مباحث مهم مورد توجه در ادبیات مطالعه سازمان است. هنگامی که یک سازمان تلاش می کند که به اهداف خود دست یابد، عدم ثبات درونی و تهدیدها در محیط خارجی ، دستیابی به اهداف را به تأخیر انداخته یا حتی فرایند آن را تخریب می سازد. مطالعات مختلفی در جهت بررسی تاثیر عوامل زمینه ای بر اثر بخشی سازمان صورت پذیرفته است ولی از آنجایی که ما در عصر دانش زندگی می کنیم و امروزه مدیریت دانش، به منشا دستیابی به مزیت رقابتی تبدیل شده است، برای دستیابی به چنین مزیتی، سازمان ها نیازمند شناسایی عوامل سازمانی تاثیر گذار بر مدیریت دانش هستند. در حقیقت مدیریت محیطی که در آن خلق دانش، اشتراک، یادگیری، ارتقا، ساختاردهی و استفاده از دانش به منظور ایجاد منفعت و سود سازمان و مشتریان آن، مورد حمایت و تشویق قرار گیرد می تواند از طریق پیاده سازی مدیریت دانش صورت پذیرد . بعبارتی نقش مدیریت دانش به مثابه ابزاری برای رویارویی با این عوامل تخریب کننده مهمتر می شود. هدف اولیه این پژوهش، بررسی رابطه بین عوامل زمینه ای چون استراتژی، سبک رهبری، و و اثربخشی سازمانی با در نظر گرفتن تاثیر متغیر واسطه ای مدیریت دانش می باشد. برای این منظور 224 پرسشنامه میان کارکنان 13 منطقه شهرداری مشهد توزیع شد که این پرسشنامه شامل 64 گویه بوده است. برای بررسی پایایی پرسشنامه آلفای کرونباخ محاسبه شد که مقدار آن 0/913 بدست آمده است. برای بررسی فرضیه ها از آزمون کای مربع و رگرسیون خطی و ضریب همبستگی بهره گرفته شده است . نتایج این مطالعه حاکی از این است که بین همه عوامل زمینه ای با اثر بخشی سازمان رابطه معناداری وجود دارد. همچنین نتیجه گرفته شده است که بین عوامل زمینه ای با مدیریت دانش رابطه معنادار وجود دارد و مدیریت دانش نیز نقش میانجی در تاثیر رابطه عوامل زمینه ای با اثربخشی سازمان داشته است.

کلیدواژه ها:

مدیریت دانش ، اثربخشی سازمانی ، استراتژی ، سبک رهبری