ارزیابی شدت فرسایش با بهره گیری از مدل IRIFR.E.A ( مطالعه موردی: منطقه میاندهی فیض آباد خراسان رضوی )

فرسایش بادی در مناطق خشک و نیمه خشک، یکی از مهمترین فرایندهای بیابان زایی است که در مدل های مختلف بیابان زایی به صورت های متفاوت به آن پرداخته شده است. این مطالعه به مساحت 4506 هکتار در منطقه میاندهی فیض آباد خراسان رضوی انجام شد. ابتدا مطالعات پایه انجام شد و سپس با استفاده از نقشه های توپوگرافی 50000 :ا، شیب، زمین شناسی و خاک شناسی نقشه ژئومرفولوژی تهیه شد و از آن به عنوان نقشه واحد کاری استفاده شد و مطالعات بر مبنای آن شکل گرفت. در مرحله بعد از با روش IRIFR کلاس و کیفیت فرسایش بادی ارزیابی و نقشه آن تهیه گردید. در این روش از نه عامل مانند مدل پسیاک برای ارزیابی شدت بیابان زایی استفاده می شود. نتایج حاصله نشان داد که 43/81 درصد منطقه در کس فرسایش زیاد، 55/12 درصد در کس متوسط، 1/04 درصد در کس خیلی کم و 0/03 درصد منطقه در کلاس کم قرار دارد. رخساره های سطوح پف کرده نمکی، مسیل و اراضی زراعی حساس ترین واحد کاری به فرسایش و رخساره های اینسلبرگ با فرسایش آبی و قلل تکی مقاومترین واحد کاری به فرسایش می باشد. شوری، بادهای فرساینده با شدت بیش از 7 متر در ثانیه، کمبود پوشش گیاهی و حساسیت بالای خاک به دلیل داشتن ذرات ریز سیلت و رس از مهمترین دلایل فرسایش یادی در منطقه مورد مطالعه است و این عوامل باعث شده که منطقه میاندهی به عنوان یکی از کانون های بحرانی فرسایش در استان خراسان رضوی باشد.

کلیدواژه ها:

منطقه میاندهی ، مدل IRIFR ، فرسایش بادی