مروری بر ویژگی های ضد تغذیه ای اسید فیتیک و کاربردهای آنزیم فیتاز

نمک های اسید فیتیک که فیتات هانامیده میشوند به عنوان شکل اصلی ذخیره ای فسفات و اینوزیتول در دانه ها و بذرهای گیاهان میباشند. مهمترین نگرانی که در مورد حضور فیتات در رژیم غذایی انسان وجود دارد، تاثیر منفی بر جذب املاحی مانند روی، آهن، کلسیم، منیزیم، منگنز و مس است. تشکیل کمپلکس های نامحلول فیتات-املاح در pHهای فیزیولوژیک مهمترین دلیل برای زیست دسترس پذیری کم آنها است زیرا که این قبیل کمپلکس ها در دستگاه گوارشی انسان اساسا غیرقابل جذب میباشند. علاوه بر این، روده کوچک انســان بدلیل فقدان آنزیم های ذاتی تجزیه کننده فیتات (آنزیم فیتاز ) و جمعیت محدود میکروبی در قســمت بالایی لوله گوارشــی، قابلیت بســیار کمی برای هیدرولیز فیتات را دارد. آنزیمهای فیتاز در میکروارگانیســم ،ها گیاهان و برخی بافت های جانوری شناسایی شده اند. آنها گروهی از فسفاتازها هستند که قابلیت دفسفریلاسیون مرحله ای فیتات؛ فراوان ترین اینوزیتول فسفات در طبیعت را دارند. فیتازها را میتوان براســاس مکانیســم کاتالیتیکی به فیتازهای اسـیدی هیســتیدین ، فیتازهای بتا-پروپلار،فیتازهای سیستئین ، یا فیتازهای اسیدی ارغوانیتقسیم بندی کرد. بسته به pHهای بهینه به انواع فیتازهای اسیدی و قلیایی و براسـاس اولین کربنی که در حلقه میواینوزیتول فسـفات در فیتات دفسـفریلاسیون شروع می شود به گروه های فیتازها E.C). فیتازها،( 3.1.3.8 6- فیتازها و (E.C. 3.1.3.26) و 5- فیتازها ( E.C. 3.1.3.72) طبقه بندی می شوند.

کلیدواژه ها:

اسید فیتیک ، فیتات ، آنزیم فیتاز ، ماده ضد مغذی ، زیست دسترس پذیری