تقویت برنامه ریزی گردشگری با استفاده از تحلیل مدل های مفهومی با رویکرد به جغرافیا

گردشگری مجموعه پدیده ها و ارتباطات ناشی از کنش متقابل میان گردشگران، سرمایه، دولتها و جوامع میزبان، دانشگاه ها و سازمانهای غیر دولتی، در فرایند جدب، حمل و نقل، پذیرایی کنترل گردشگران و دیگر بازدیدکنندگان است.مقاله پیش رو سعی بر آن دارد با کمک مدل های مفهومی گردشگردی روابط بین گردشگر و جاذبه های گردشگری را شناسایی نموده، جایگاه و نقش طبیعت و اقلیم را بر جذب گردشگر بررسی نماید و راهکارهایی جهت افزایش گردشگری ارائه دهد. نگارنده با استفاده از روش استدلال استقرایی بر نمونه های موردی و با استفاده از مدل گان، هولدن، لیپر و لاو، رابطه ترکیبی را مطرح نموده تا اصل تقویت عناصر جذب گردشگری را با قوانین تماتیک و ارگانیک خوشه ای تحلیل نماید.

کلیدواژه ها:

برنامه ریزی گردشگری ، جاذبه گردشگری ، جغرافیا ، مدل های گردشگری