تعامل و تقابل در احیای معماری سنتی در نگاهی پایدار

ورود تکنولوژی ، زیرساخت های شهری- تاسیساتی و همچنین مواد و مصالح مدرن به شهرهایی که معماری و ساختار سنتی آنها در تقابل با نمودارهای تکنولوژیک و مدرن قرار دارند ، چالش هایی را دامن می زنند. در عصر جدید ، جهانی تازه در دست ساخته شدن است و در این میان مصالح ، تکنولوژی های جدید و تاسیساتی و بدون رفع نیاز زیرساختی آن زودتر و راحت تر به همه جا نفوذ می کنند و چالش هایی را نیز بوجود می آورند . شهرهای تاریخی از یک طرف به دلیل داشتن ارزشهای فضایی و از طرف دیگر به دلیل داشتن همبستگی و همگنی خاص خود ، باید در برابر این عدم تعادل و تاثیرات ناشی از آن ، مورد حفاظت و صیانت قرار بگیرند و در مقابل تغییرات تند و ناگهانی از آنها مراقبت شوند . از این رو باید شهرهای تاریخی با استمرار روحیات ، فرهنگ و الگوی رفتاری ساکنان بومی خود ، برای شهر زیستی جدید کوشش کنند . کشور ایران با سابقه طولانی و تجربیات فراوان تاریخی و قدمت بسیار در پدیده شهر و شهرنشینی ، از این جریان دورمانده است. گویی که قلب تپنده شهرهای کهن ( یزد ) که روزی فعال ترین مرکز حیات شهرهای ایران بوده در بی صدای از تاریخ تحت تاثیر عوامل گوناگون منجمد گشته و گذرزمان در این مرکز متوقف شده است . هدف پژوهش را می توان شاخص هایی را جهت کاربرد محصولات عصر مدرن در راستایی ارتقایی کیفیات فضای معماری ، رونق گردشگری و اقتصادی و در نتیجه احیاء و حفظ مبانی هویتی معماری و ساختاری ، مهمترین شاخص های ایجاد مطلوبیت و تهدیدات در حوزه حفظ و احیاء که شامل ؛ فرهنگی ، اقتصادی ، گردشگری ، اجتماعی و معماری می شود در بافت های تاریخی بدست آورد .

کلیدواژه ها:

کیفیت ، معماری ، تعامل یا تقابل ، پایداری ، حفظ و احیا