تضمین کیفیت در آموزش عالی

موسسات آموزش عالی به دلیل ضرورت های تقاضاگرایی، مشتری گرایی، تعامل با جامعه و جهان کار، تناسب با نیازهای متحول و انتظارات نوپدیده و تنوع بخشیدن به منابع مالی، با مساله کیفیت دست به گریبان هستند. اعضای عیات علمی و دانشجویان در درون دانشگاه و نیز همتایان اجتماع علمی و حرفه ای های دنیای دانش با توجه به بین المللی شدن آموزش عالی، انتظارات بیش تری از بهبود و ارتقای مداوم کیفیت یاددهی - یادگیری، پژوهش و فرآیندها و برون داده ای آموزش عالی پیدا می کنند. در این راستا استقرار نظام های تضمین کیفیت به عنوان راهبردی مناسب جهت حفظ و ارتقاء کیفیت نظام آموزش عالی و پاسخی مناسب به چالش های پیش رو مورد توجه قرار گرفته است. در این زمینه الگوی اعتبار سنجی متشکل از ارزیابی درونی، ارزیابی بیرونی می باشد که از مقبولیت بالایی برخوردار بوده و تقریباً در اکثر کشورهای موفق در این حوزه مورد استفاده قرار گرفته است. نظام های آموزش عالی از ارزیابی درونی (خود - ارزیابی) به منظور حفظ و بهبود کیفیت و برای تضمین کیفیت، ارزیابی بیرونی را مورد استفاده قرار داده اند. به طور کلی پیشینه نظام های تضمین کیفیت آموزش عالی در برخی از کشورها به چند ده سال (در ایالات متحده آمریکا حدود یک قرن) می رسد اما عمدتاً از دهه 80 میلادی است که ضرورت استقرار این نظام به صورت فراگیر در کشورهای متعدد احساس و فعالیت های مشخص در این رابطه آغاز شده است.