شناخت بافت شهری در جهت کاهش آسیب پذیری و تسریع در امر مدیریت بحران (نمونه موردی: منطقه هشت تهران)

با وجود توسعه نظام های اجتماعی- اقتصادی و شهرنشینی، انسان ها بطور روزافزونی از آثار زیان بار بلایای طبیعی رنج میبرند. این مخاطرات طبیعی، به دلیل خرابی ساختمان ها و زیرساخت های شهری، خسارات فراوانی را به اموال و دارایی ها، در نواحی شهری و اطراف آن وارد می آورد. از این رو نواحی آسیب پذیر شهرها، از جمله مناطقی هستند که میتوان با شناخت، پهنه بندی و سیاستگذاری درست، آثار منفی بلایا را در آنها کاهش داد. تعیین و اولویت بندی معیارهای تأثیرگذار در آسیب پذیری بافت شهری، اهمیت بسیاری دارد. بدین ترتیب میتوان در هنگام بروز حادثه، اصلاحات و برنامه ریزی های مناسبی را در این گونه بافت ها انجام داد. در این مقاله به بررسی بافت شهر تهران و عناصر ساختاری آن و نیز بافت های فرسوده ی شهر پرداخته و سپس راهکارها و پیشنهادهایی جهت کاهش آسیب پذیری و تسریع در امر مدیریت بحران ارائه می شود. هدف مطالعه حاضر بررسی بافت شهری تهران، نوع بافت های موجود و شرایط محله ای حاکم بر شهر تهران می باشد. این مطالعه از نوع مطالعه موردی و توصیفی تشریحی است. منطقه هشت تهران یا همان محله نارمک، به عنوان نمونه ی مطالعه موردی انتخاب شده است. به همین منظور در ابتدا محله های تهران از نظر نوع محله به اختصار شرح داده شده. سپس نکاتی در مورد شرایط حاکم بر محله ها ارائه شده و در آخر به مطالعه ی محله ی نارمک به عنوان نمونه مطالعه پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

بافت ، آسیب پذیری ، شرایط محله ای ، نارمک ، تهران