تأثیر مدهای بالاتر در تحلیل بارافزون ساختمان های بتن آرمه تحت اثر زمین لرزه های نزدیک گسل

طراحی بر اساس عملکرد، تعیین نیازهای لرزه ای یک گام مهم و اساسی در روند طراحی می باشد. نیازها را می توان به کمکروش های خطی یا غیرخطی تعیین نمود. دستورالعمل به سازی لرزه ای ساختمان های موجود، روش های تحلیلی مختلفی را به منظور ارزیابی وتعیین نیازها معرفی می نماید. از آنجایی که انتظار می رود اعضای سازه ای تحت اثر نیروی لرزه ای رفتار غیرخطی از خود بروز دهند، لذامنطقی است که در تعیین نیازهای اعضا، روش های غیرخطی مورد استفاده قرار گیرند. از بین دو روش غیرخطی، رونده ای استاتیکی شاملتحلیل های بارافزون نسبت به روندهای تاریخچه زمانی مقبولیت بیشتری دارند. لذا در این مقاله به بررسی رو ش های غیرخطی و تفاوت هایموجود بین رو ش های استاتیکی و دینامیکی غیرخطی برای تخمین نیازهای لرزه ای پرداخته می شود و نتایج و آثار استفاده از روش هایبارافزون در تخمین نیاز لرزه ای اعضا تحت اثر زمین لرزه های حوزه ی دور و نزدیک مورد بحث و بررسی قرار می گیرد. مقایسه ی نتایج حاصلاز روش بارافزون با نتایج تحلیل تاریخچه ی زمانی غیرخطی نشان می دهد که روش های بارافزون در سطوح فوقانی سازه نیازهای لرزه ای رادر حد پایین تری تخمین می زنند. این امر اهمیت ارتباط مشارکت مدهای بالاتر را در سازه های میان مرتبه و بلندمرتبه مشخص می نماید.

کلیدواژه ها:

تحلیل بارافزون ، زمین لرزه حوزه ی نزدیک ، مدهای بالاتر ، توزیع بار جانبی ، تغییرمکان نسبی