سیاست های محدودکننده رشد شهری: ارزیابی سیاست های مورد استفاده در طرح های توسعه تهران

سیاست های محدود کننده رشد شهری در چارچوب مدیریت رشد شهری در پاسخ به رشد سریع و پرشتاب جمعیت و نرخ رشد بالای شهرنشینی و گسترش شهری، محدودیت در تأمین نیازهای زیرساختی و خدماتی در سطح گسترده، اهمیت زمین های کشاورزی و مناطق طبیعی حفاظت شده اطراف شهرها و سکونتگاهها، پیامدهای ناخوشایند ساخت و سازهای مسکونی در مناطق نامتناسب با توسعه مسکونی و دستیابی به بهینه ترین استفاده از اراضی موجود از نیمه دوم قرن پیشین مورد توجه مدیران و متخصصان امور شهری قرار گرفت. سیاست های محدود نگهدارنده رشد شهری از طریق برخورد منطقی با توسعه و در نظر گرفتن نیازهای آتی آن، جهت و شکل توسعه را مشخص می نماید و اهداف آن به بازدهی بهینه روند توسعه شهری از طریق هدایت و تطبیق عوامل و عناصر توسعه، رشد و توسعه سازگار با محیط زیست، و در نهایت به ارتقاء کیفیت زندگی در محیط شهری منجر می گردد. این پژوهش توصیفی با هدف شناخت ماهیت و کارکرد سیاست های محدود نگهدارنده رشد شهری، پس از مطالعه ادبیات موجود شهرسازی در زمینه پراکنده رویی، رشد فشرده و مدیریت رشد شهری، از طریق مطالعات اسنادی و تحلیل های محتوایی در تلاش است تا با ارائه دسته بندی های موجود از سیاست های محدودکننده رشد شهری و مقایسه آنها، ویژگی ها و اهداف و نتایج اجرای این سیاست ها را تشریح نماید و در رشد و توسعه تهران و سیاست های محدودکننده رشد شهری مورد استفاده در طرح های توسعه آن را مورد ارزیابی قرار دهد.

کلیدواژه ها:

پراکنده رویی ، رشد فشرده ، مدیریت رشد ، سیاست های محدودکننده رشد شهری. طرح های توسعه تهران