تاثیر یادگیری مشاهده ای و خودگفتاری مثبت بر یادگیری یک تکلیف هماهنگی دو دستی درشناگران ماهر

هدف از تحقیق حاضر مقایسه تاثیر یادگیری مشاهده ای وخودگفتاری مثبت بر یادگیری یک تکلیف هماهنگی دو دستی در شناگران زن ماهر بود. بین منظور، 45 ‏شناگر با میانگین سنی3±25/4 ‏که در تیم های مختلف شنای استان البرز مشغول به فعالیت بودند بر اساس رکوردها و سابقه ورزشی شان در شنا به سه گروه جفت شده ی :یادگیری مشاهده ای، یادگیری مشاهده ای + خودگفتاری مثبت و کنترل تقسیم شدند. پس از دریافت دستورالعمل کلامی ، توسط آزمونگر، گروه یادگیری مشاهده ای سه بار به مشاهده ی سپید کاپ استکینگ توسط الگوی ماهر پرداختند. به گروه ‏ترکیبی (یادگیری مشاهده ا‏ی و خودگفتاری مثبت) تاکید شد که در حین اجرای آزمون، جمله ای انگیزشی تکرار کنند و گروه کنترل به 20 ‏دقیقه شنا پرداختند و قبل از اجرای آزمون 5 ‏ثانیه شکل هرم های چیده شده را مشاهده کردند. سپس تمام دوره ی تمرینی . آزمون اکتساب انجام شد. زمان ‏اجرای تکلیف به منظور ابزار سنجش عملکرد شرکت کنندگان در نظر گرفته شد. برای تحلیل نتایج از آزمون تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون تعقیبی LSD با p≤0/05‏استفاده شد. نتایج نشان داد گروه ‏ترکیبی یادگیری مشاهده ای و خودگفتاری مثبت به میزان معنی داری( p≤0/001) عملکرد بهتری را نسبت به سایر گروه ها داشتند.

کلیدواژه ها:

یادگیری مشاهده ای ، خودگفتاری مثبت ، هماهنگی ، سپید کاپ استکینگ ، شناگران