بهینه سازی رویتگر فاصله ای برای سیستم آشوبناک لورنز به کمک الگوریتم ژنتیک

امروزه مسئله ی تخمین حالت های غیر قابل اندازه گیری در سیستم های دینامیکی به عنوان یک چالش اساسی شناخته می شود این مسئله خصوصا زمانی اهمیت بیشتری پیدا می کند که در سیستم های خطی غیر خطی با پدیده هایی از جمله تغییرات پارامترها اغتشاشات خارجی ثابت یا متغیر با زمان عوامل غیر خطی زیاد تاخیرهای ثابت یا متغیر با زمان سینگولار بودن سیستم و .. روبرو باشیم وجود چندین پدیده هایی در سیستم های دینامیکی سبب می شود که طراحی یک رویتگر کلاسیک که بتواند حالت های سیستم را به خوبی تخمین بزند بسیار دشوار و در بعضی موارد غیر ممکن باشد در این راستا در سال های اخیر مطالعاتی بروی نوع خاصی از رویتگرها به نام رویتگرهای فاصله ای انجام گرفته است رویتگر فاصله اینوعی تخینگر حلت است که کران های بالا و پائین متغیرهای حالت را در شرایطی که تخمین مناسبی از متغیرها امکان پذیر نباشد تخمین می زند در این مقاله نحوه طراحی رویتگر فاصله ای برای سیستم آشوبناک لورنز مورد بحث بررسی قرار می گیرد و سپس اقدام به بهینه سازی این رویتگر با الگوریتم ژنتیک می نماییم طوری که کران های بالا و پایین متغیرهای حالت به حالت اصلی نزدیکتر شوند و نهایتا نتایج به دست آمده را با نتایج قبلی مقایسه می کنیم

کلیدواژه ها:

سیستم لورنز ، بهینه سازی ، رویتگر فاصله ای ، الگوریتم ژنتیک