نقش مدیریت شهری مبتنی بر عدالت آمایشی برای حاشیه نشینان شهر تهران مطالعه موردی محله اسلام آباد

حاشیه نشینی از جمله پدیده های است که به دنبال تحولات ساختاری و بروز مسائل و مشکلات اقتصادی و اجتماعی مانند مهاجرتهای زیاده از حد و بدون برنامه ریزی رسمی از روستا به شهر نبود نگرش آمایش سرزمین و عدالت اجتماعی پدیدار گردیده است لذا در این راستا هدف از تحقیق حاضر ررسی نقش مدیریت شهری مبتنی بر عدالت آمایشی برای حاشیه نشینان شهر تهران مطالعه موردی محله اسلام آباد می باشد همچنین در این تحقیق به بیان مفهوم مدیریت شهری شکل گیری حاشیه نشینی در اطراف تهران پیامدهای حاشیه نشینی معرفی و تاریخچه محله اسلام آباد و ارائه راهکارهای مدیریت شهری برای حل معضلات محله اسلام آباد پرداخته شده است روش مورد استفاده در تحقیق حاضر روش توصیفی تحلیلی می باشد و با ابزار فیش برداری به گرداوری اطلاعات پرداخته ایم نتایج تحقیق حاضر حاکی از آن است که فقر فرهنگی و مشکلات مالی ساکنان این مناطق و در حاشیه بودن آنها از یکسو و دیدن شهر نشینانی که از امکانات زندگی امروزی بهره مند هستند از سوی دیگر سبب ایجاد نارضایتی در بین حاشیه نشینان می شود و این امر می تواند سبب بروز آشوبهای اجتماعی و افزایش بزهکاری در میان جوانان گردد لذا مسئولان ذی ربط می توانند با استفاده از راهکارهای مناسب در جهت ارائه خدمات بهتر به حاشیه نشینان و بهبود وضعیت زندگی آنان گامی موثر بردارند

کلیدواژه ها:

مدیریت شهری ، توسعه پایدارفاسکان غیر رسمی ، آمایش سرزمین ، عدالت اجتماعی