تبیین مدل مفهومی تجدید حیات فضاهای شهری در بازافرینی شهری

در بافت های تاریخی نیاز به تداوم حیات وجود دارد و در عین حال ارتقای کیفیت اجتماعی در آنها باید مورد توجه قرار گیرد و این امر در گرو روزآمد کردن آنها در راستای تداوم هویت فرهنگی شان است بازآفرینی شهری به عنوان پارادایمی غالب در دهه های اخیر به دنبال تجدید حیات بافتهای تاریخی از یکسو و تداوم این جریان و روز آمد سازی آن از سوی دیگر است هنگامی که مساله تجدید حیات فضاهای شهر به عنوان ساختاری در حال تحول است مساله ارزش های شکل گرفته در بستر زمان در آنها و نیز ماهیت واجد ادراک از سوی شهروندان نیز مطرح می شود پس باید در ضمن دگردیسی درون زا پاسخگوی نیازهای امروزین و اینده نیز باشد و از آنجایی که فضاهای شهری همواره منبع ارزشها هویت بخش و نمایشگر حیات مدنی پایدار بوده اند جایگاهی ویژه در بازآفرینی شهری دارند در پژوهش حاضر جستجوی جایگاه تجدید حیات فضاهای شهری در بازآفرینی شهری در قالب پژوهشی کیفی و با بررسی مدارک و اسناد تخصصی حیطه مرمت شهری صورت گرفته است و نتایج آن در قالب نمودار مفهمی سعی در تبیین مفاهیم اصلی تجدید حیات فضاهای شهری در قالب نگاه بازآفرینانه داشته است

کلیدواژه ها:

بازآفرینی شهری ، فضای شهری ، عرصه های عمومی ، هویت ، ارزش