بررسی ماده 187 لانون مدنی

قرارداد یک کلمه عربی فارسی است. «قرار» عربی و «داد» فارسیاست قرارداد را می توان هم به معنی توافق کردن و توافق و تراضی و هم به معنی عقد دانست در مواد 10 و 280 و 975 قتانون مدنی قراداد به این معانی آمده است عقد کلمه ی عربی است به معنی بستن و گره زدن. وجه تسمیه عقد به این معانی، این است که دو طرف معامله بر اثر توافق و تراضی با یکدیگر ربط و ارتباط حقوقی و تعهدی با هم پیدا می کنند. پس می توان گفت کلمه قرارداد یک اسم عام سات برای این که دو طرف عقد یا قرارداد بتوانند با رضایت قرارداد خود را ضمن آن و به اسم آن منعقد کنند. قرارداد از ایجاب و قبول تشکیل می شود ایجاب و قبول سازنده ی عقد هستند اولی به معنی اغاز پذیرش برای گشودن باب انعقاد عقد و زمینه سازی برای ایجاد آن پذیرش برای تکمیل باب انعقاد عقد است ماده 183 قانون مدنی ایران عقد را چنین تعریف می کنند: عقد عبارت است از این که یک یا چند نفر در مقابل یک یا چند نفردیگر تعهد بر امری نمایند و مورد قبول آنها باشد هم ایجاب و هم قبول باید با یکدیگر پیوستگی زمانی داشته باشند به طوری که با اعلام آن دو بتوان آنها را به یکدیگر مرتبط دانست و ایجاب و قبولی که از شخص دارای اهلتی صادر شده است و در نوع عقد با هم تطابق دارند با اتصال به مقوع آنها به یکدیگر عقد بوجود مکی آید پیوستگی زمانی را توالی عرفی عقد می گویند.