نگرشی بر تأثیر معماری داخلی و محیط آن بر روح و روان انسان

برای اینکه این موجود زنده بتواند رشد کند و متعالی شود؛ به یک تعادل وهماهنگی نیاز دارد یعنی در کنار و همراه پیشرفت و تعالی جسم و کالبدش )فضای شهر و زیرساختها(، روح و روانش فرایندهای اجتماعی و مقولات فرهنگی( همبه نوعی متعالی شود. بنابراین میتوانیم بگوییم یک رابطهی متقابل و دیالکتیکی بین این دو بخش وجود دارد و به موازات رشد و توسعهی زیرساختها باید نگاهمان به مسائل و فرایندهای اجتماعی و فرهنگی هم.دراینجا مسألهی طراحیوبرنامه ریزی برای شهرپیش می آید.زیرا تراکم جمعیت و انبوهی خلق در شهرهای بزرگ، ارتباطی تنگاتنگ با گمنامی وغریبگی دارد. یعنی هر چقدر که تراکم جمعیت در شهرها بیشتر می شود؛ گمنامی وغریبگی مردم هم بیشتر می شود و هر چقدر غریبگی مردم بیشتر میشود، هنجارشکنی وضریب انحراف افراد هم بالاتر می رود.رابطه خوب و بد افراد، عللمختلفی دارد. از جمله ی این علت ها، محیط است. تأثیری که محیط بر ذهن آدمی می گذارد بی گمان بر رفتار و کردار او ظاهر می شود. محیطی که حکایت از گرمی و جذابیت کند روح را شاداب و رفتار را صمیمانه می کند، برعکس، اگر محیطی سرد و خشک باشد، روح و رفتار را سرد و بی نشان از زندگی می کند. انکار نمی توان کرد که ساختمان هاجزیی از محیط اند و حتی در محیط های شهری بخش اعظم محیط را دربرمی گیرند. بنابراین باید روی این جز ویژه دقت فراوانی کرد. بر این اساس معمار باید از انسان، محیط و روابط بین آن دو، آگاهی فراوانی داشته باشد تا بتواند اثری نیکو خلق کند

کلیدواژه ها:

روح و روان انسان ، معماری داخلی ، هویت معماری