احیای بیولوژیک در مناطق خشک (آبیاری زیرسطحی)

تعداد زیادی از کشورهای جهان در مناطق خشک و نیمه خشک قرار دارند. از آنجا که میزان آب در مناطق خشک و بیابانی محدود است، بنابراین روش های بهره برداری از منابع آب موجود و همچنین روش های آبیاری در این مناطق بادیگر مناطق تفاوت دارد. از طرفی استفاده، جمع آوری و بهره برداری بهینه از منابع آب موجود سبب می شود تا پوشش گیاهی احیاء شود و غنی شدن پوشش گیاهی سبب میشود تا برای بهره برداری بهینه از مناطق خشک اقدام مثبتی صورت گیرد. کاربرد کوزه ها و لوله های سفالی جهت آبیاری نهال ها اثرات مثبتی دارد. از دلایل موفقیت این روش مرطوب بودن طولانی مدت خاک مورد کشت می باشد، زیرا آبیاری در زیر خاک انجام می شود و در اثر تبخیر مقدار کمی از آب مصرفی در اثر نیروی موئینگی به سطح خاک رسیده و تبخیر می شود، از طرفی کاهش تبخیر ناشی از آبیاری سطحی رانیز در پی دارد. در نتیجه بیشترین مقدار آب مصرفی به مصرف نهال ها می رسد. همین طور به دلیل کم بودن سرعت آبیاری؛ میزان نفوذ آب به اعماق خاک، خیلی کم بوده و تقریباً بیش از نیمی از آب آبیاری مورد استفاده گیاه قرارمی گیرد.

کلیدواژه ها:

احیای بیولوژیک ، مناطق خشک ، آبیاری زیرسطحی