بررسی پراکسید اسانسهای زیره سیاه و ریحان در روغن سویا

مشابه دیگر ترکیبات اولفینی، روغن ها و چربی ها با اکسیژن واکنش می دهند. این فرآیند، پیچیده و معمولاً نامطلوب است. اگرچه ممانعت از این تغییرات نامطلوب، غیرممکن است، استفاده از آنتی اکسیدان های مناسب، حداقل می تواند آن ها را مهار کند. در این پژوهش استفاده از اسانس زیره سیاه و ریحان به عنوان آنتی اکسیدان طبیعی مورد بررسی قرار گرفت. در این روش، 5 گرم نمونه روغن در داخل ارلن با حجم 250 میلی لیتر توزین شد. سپس، 30 میلی لیتر مخلوط اسید استیک کلروفرم (2:3 حجمی: حجمی) به روغن اضافه شده و کاملاً در آن حل گردید. در مرحله بعد، 5/0 میلی لیتر محلول اشباع یدید پتاسیم به آن اضافه و به مدت یک دقیقه در تاریکی قرار گرفت. پس از گذشت این زمان، 30 میلی لیتر آب مقطر به مخلوط اضافه شد و با استفاده ازمحلول 01/0 نرمال تیوسولفات سدیم تا زمان از بین رفتن رنگ زرد تیتر گردید، سپس مقدار 5/0 میلی لیتر معرف نشاسته اضافه و تا زمان از بین رفتن رنگ آبی توسط تیترازول مذکور تیتر گردید. با نگاهی کلی به نتایج به دست آمده در این بخش، می توان به این نکته پی برد که میزان عدد پراکسید درتمامی تیمارها باگذشت زمان سیرصعودی داشته است. نمونه شاهد که فاقد هرگونه آنتی اکسیدان بود بیشترین افزایش را از نظر عدد پراکسید داشت. بین تیمارهای مختلف اسانس غلظت 100 میلی گرم در لیتر اسانس بیشترین کاهش سرعت اکسیداسیون را نشان داد. نتیجه اینکه در تمامی روزها تیمار شاهد بیشترین عدد پراکسید و تیمار حاوی BHT با غلظت 100 پی پی ام کمترین عدد پراکسید را دارا بود اسانس گیاه زیره سیاه نسبت 3 به یک ریحان در غلظت های مختلف توانست شدت اکسیداسیون را کاهش دهد. هر چند این اثر با اثر آنتی اکسیدان سنتزی BHT قابل مقایسه نمی باشد. در بین تیمارهای مختلف اسانس غلظت 100 میلی گرم در لیتر اسانس بیشترین کاهش سرعت اکسیداسیون را نشان داد که نشان دهنده فعالیت آنتی اکسیدانی بیشتر اسانس در غلظت 100 میلی گرم در لیتر می باشد

کلیدواژه ها:

آنتی اکسیدان ، پراکسید ، اسانس ، زیره سیاه ، ریحان