نقش مزاج در سازگاری بومی فرهنگی معماری و شهرسازی بوم گرا

سازگاری معماری و محیط در سنت گذشته در دو بعد جسمی و روحی روانی ، آسایش و آرامش را در زندگی مردم به همراه داشت و امروزه ، وابستگی به فن آوری سبب ناسازگاری کالبد با بوم و عدم تامین آسایش و آرامش زمینه گرا ، گردیده است.به نظر می رسد که حکمت نظری و عملی کهن از طریق مزاج شناسی ، شخصیت محیط را مشخص می کرد و برای هر منطقه ، کالبد جسمی و ویژگی های رفتاری –روانی خاصی را به عنوان الگو معرفی می نمود.امروزه برای احیاء این امر ، لازم است اصول و الگوهای آن ، شناسایی و برای کاربرد طراحانه ، تنظیم و معرفی گردند.به همین جهت با رویکرد میان دانشی و روش استنتاجی- تحلیلی ، به بررسی مبانی طبی سلامت انسان در چهار وضعیت اقلیمی و شیوه های تامین آن در محیط و همچنین روانشناسی رفتاری در هر یک از این چهار اقلیم می پردازیم.این تحقیق ، به تحقیقات قبلی هر حوزه ، وابسته است و سعی دارد با تنظیم آن ها در یک نظام یکپارچه ، تعریف جامعی از معماری و شهرسازی بوم گرا و زمینه گرا ، ارائه دهد.این نظام با بیان مبانی مزاجی وابسته به هر منطقه ، دستوراتی در دو حوزه ی آسایش جسمی و آرامش روانی ، عرضه می دارد.آسایش جسمی با بیان قواعد بهره مندی از باد ، آب ، آفتاب و خاک در مزاج ها شکل می گیرد.در مورد روانشناسی نیز پانزده شاخصه ی روانشناسی متفاوت در هر اقلیم مزاج ، تعریف و معماری و شهرسازی وابسته ی هر یک معرفی گردیده است.

کلیدواژه ها:

زمینه گرایی ، ، مبانی طب سنتی ، روانشناسی محیط ، معماری بوم گرا مهندسی اقلیمی