تبیین چگونگی تامین معنا در مکان های بومی با بهره گیری از رویکرد نشانه شناسی

معماری بومی به عنوان یکی از خاص ترین انواع معماری نه تنها به واسطه ارزش تاریخی، که به واسطه خصوصیات و ویژگیهای خاصش از سالهای 1960 به بعد مورد توجه واقع شد. بیشترین توجه و تمرکز مطالعات بر روی معماری بومی به دلیل راه حل های فوق العاده آن در برخورد با محیط، اقلیم و موضوع انرژی است. البته باید توجه داشت که اینها تنها وجوه و ویژگیهای خاص معماری بومی نیستند.هماهنگی با نیازهای روزمره و اقتصاد و فرهنگ و به طور کلی موضوعات اجتماعی نیز درسهایی برای آموختن از معماری بومی دارند. لذا این مقاله سعی کرده است بر موضوع معنا در مکان های بومی تمرکز کرده و با بهره گیری از رویکرد نشانه شناسی به تبیین چگونگی تامین معنا بپردازد.روش انجام این پژوهش بر پایه مطالعات اسنادی واقع است و از شیوه فیش برداری منظم از منابع دست اولی بهره برده و با استفاده از استدلال منطقی و تحلیل استنتاجی ، مرحله تحلیل و نتیجه گیری را به انجام رسانده است. بر اساس مطالعات معماری بومی به طور خاص، ویژگیهایی از این معماری شناخته می شود، سپس توضیح این ویژگیها بر مبنای شاخص های انتقال معنای نشانه شناسی نشان می دهد که مکانهای بومی بر اساس مطالعات نشانه شناختی در انتقال معنا به ساکنان خود موفق عمل می کرده اند

کلیدواژه ها:

معنا ، مکان بومی ، نشانه شناسی ، ساختار ، متن