سیمای گلین آباده

گسترش سبک بین الملل در دنیای مدرن، سبب ایجاد فضاهای مشابه در مناطقی مختلف گردیده است. فضاهایی که به زمینه، فرهنگ، طبیعت و اقلیم خواستگاه خود اعتنایی ندارند. استفاده از مصالح و تکنیک مشابه در ساخت و سازهای امروزی، در شهرهایی که به لحاظ اقلیمی و فرهنگی متفاوتند، موجب بروز مشکلات زیست محیطی و اجتماعی و هم چنین افزایش مصرف انرژی و بحران های مرتبط با آن گردیده است. معماری و شهرسازی سنتی ایران، با استفاده از مصالح بوم آورد و طراحی پاسخ گو به زمینه، همواره نمونه های مناسبی از شهرها و ساختمان های زمینه گرا و پاسخ گو را ارائه داده است. شهر آباده با قدمت 1500 سال، واقع در شمال استان فارس، دارای نمونه های با ارزشی از معماری زمینه گرا است. استفاده از خاک با تمامی مزایای این ماده در ساخت و سازهای این منطقه، سیمای گلین معماری گذشته ی این شهر را شکل داده است، که در سال های اخیر در حال نابودی و فراموشی بوده اند. شناخت و مطالعه ی معماری بومی این منطقه ضروری است و می تواند راهکارهای مناسبی را در اختیار طراحان قرار دهد. این مقاله با انجام مطالعات میدانی در این منطقه، به شناسایی و توصیف معماری خاک در آن می پردازد و عناصر معماری گلین این منطقه را در قالب یک فرم پالت در اختیار طراحان قرار می دهد. روش نظم دهی به داده های به دست آمده، روشی پژوهشی مطابق با توصیف، تشریح و تحلیل داده هاست که در نهایت با امتزاج منطقی شان، نتایج ارائه می شوند

کلیدواژه ها:

الگوهای معماری گلین آباده ، بحران انرژی ، فرمپالت ، معماری زمینهگرا