فرم در معماری

در فضای کاربرد فناوری معماری از یک طرف پاسخگوی الگوهای فرهنگی خویش و از طرف دیگر مسئول الگوهای علم فناوری می باشد اما در اظهار و تبیین فرم ، وی مجاز است که مفاهیم و شخصیت خویش را بیان نماید . تمام معماران دارای این استعداد ذاتی نیستند تا این امتیاز ویژه را به نحو احسن بکارگیرند . مثل دیگر رشته های علمی و هنری ، تعدادی از معماران ، سبک نوینی را ابداع می نمایند و دیگر معماران از ایشان تبعیت می کنند و سبک های ایشان را به طرق اصلی و فردی تعبیر و تفسیر می نمایند . اما معماران هر سبک را به هر طریق ارائه شده می پذیرند و آن را بدون اینکه اثری از خود بر جای گذارند جاودانه می نمایند . در سبک سازی وظیفه اصلی معمار آفرینش فرم معنی دار می باشد . موقعی که در هنر صحبت از فرم می شود منظور نه تنها شکل فیزیکی اندازه و توده یک اثر است بلکه کلیه عناصری را در بر می گیرد که به زیبایی سازه و ترکیب آن کمک می کند . بسیاری از اینها ممکن است به خودی خود فاقد فرم ثابتی باشند مثل سکون موسیقیایی ، خطی در تابلو و فضای معماری ، و فقط موقعی دارای اهمیت می شوند که به عنوان اثر به اتمام رسیده تنظیم می گردد و بدین طریق عناصر اصلی معماری شامل فضا و توده می گردد و این فرآیند سازماندهی آنها را در قالب منظم شده ترکیب گویند و ابزار اصلی که به واسطه انها کیفیت قابل تبیین ارائه می گردد مربوط به مقیاس ، نور ، بافت و رنگ می شود .

کلیدواژه ها:

فرم ، معماری ، سبک ، ترکیب