مقایسه دو نوع تمرین تناوبی بیهوازی و تداومی هوازی بر شاخصهای آمادگی هوازی و بیهوازی مردان غیرفعال

مقدمه: هدف مطالعه حاضر، مقایسه تاثیر 6 هفته تمرین تناوبی بیهوازی و تمرین تداومی هوازی متوسط بر شاخص-های آمادگی هوازی و بیهوازی مردان غیرفعال بود.روش شناسی: آزمودنیهای این تحقیق 28 مرد سالم غیرفعال با دامنه سنی 30-20 سال بودند که از میان دانشجویان دانشگاه تبریزانتخاب شدند.متغییر مستقل این تحقیق دو نوع تمرین تناوبی بی هوازی و تداومی هوازی بود که به مدت چهار هفته و هر هفته چهار جلسه و هرجلسه 45 دقیقه اجرا شد (هر جلسه تمرینی تناوبی بی هوازی شامل 10 دقیقه گرم کردن، 9-6 تکرار دویدن 30 ثانیه ای با تمام توان و 5 دقیقه سرد کردن و هر جلسه تمرین تداومی هوازی شامل 10 دقیقه گرم کردن، 30 دقیقه دویدن با شدت 75-70درصد ضربان قلب ذخیره و 5 دقیقه سرد کردن بود ). قبل از اعمال متغییر مستقل ابتدا تمام آزمودنیها برای کسب آمادگی اولیه به مدت دو هفته در برنامه آمادهسازی مشترک شامل 30 دقیقه تمرین هوازی با شدت کم (3 جلسه در هفته با شدت 65-60 درصد) شرکت کردند. سپس، تمام آزمودنیها که بر اساس معیارهای توان هوازی و بی هوازی همگن شده بودند به صورت تصادفی دو گروه تمرین تناوبی بیهوازی و تداومی هوازی قرار گرفتند، شاخصهای حداکثر اکسیژن مصرفی (VO2max ،(میانگین توان تولیدی (MPP (و اوج توان تولیدی (PPO (در هر دو گروه اندازهگیری شد. برای بررسی تاثیر متغییر مستقل بر متغییرهای وابسته از آزمون آماری تی همبسته و مستقل در سطح معنیداری 05.0< P با استفاده از نرم افزار SPSS نسخه 22 بررسی شد.نتایج: نتایج پژوهش حاضر حاکی است که هر دو نوع تمرین تناوبی بیهوازی وتمرین تداومی هوازی موجب افزایش قابل توجه VO2max ،توان هوازی اوج و میانگین توان هوازی افراد غیرفعال گردیده است (05/0

P .